علمدار گردان

جنازه‏ى مطهر شهیدى توجهم را به خود جلب کرد. نزدیک شدم. آرى! خود او بود، با مشت گره کرده به شهادت رسیده بود. تسبیح او از جیب شلوارش آویزان و مهر نماز او در کنار جسد مطهرش افتاده بود.

(خودشکنان، مرتضى جمشیدیان، لشکر 14 امام حسین (ع)، تابستان 75، ص 100؛ مجله‏ى جانباز، ش 17، فروردین 77، ص 20)

راوى: اصغر شفیعیون

پایان راز و نیاز و پیوستن به معبود

بیاد شهید سجادى

در سال 1364 ما در خط پدافندى «هزار قله» مستقر بودیم. در گوشه‏اى از دامنه‏ى کوه، کنار درختى برادر «سجادى» به نماز ایستاده بود. دل را به دریاى بى‏کرانه‏ى الهى سپرده بود و حدیث فراق و دورى از یار را زمزمه مى‏کرد، ناگهان خمپاره‏اى پس از برخورد با درخت، منفجر شد و گرد و غبارى غلیظ به هوا برخاست. دیگر صدایش نمى‏آمد. گویا راز و نیازش به پایان رسیده بود.

آرى، او در حال سخن گفتن با معبود خویش، به سوى حق شتافت.

(خودشکنان، مرتضى جمشیدیان، لشکر 14 امام حسین (ع) تابستان 75، ص 92)