تهیه‏ى مقدمات شهادت

شهادت آرزوى دیرینه‏ى او بود. عملیات کربلاى چهار هم گذشت و او هنوز شهید نشده بود. بعد از کربلاى چهار، کمتر با کسى صحبت مى‏کرد، شاید از شهادت خود مأیوس شده بود، شاید هم در این سکوت طولانى‏اش به همین معما فکر مى‏کرد. خودش گفته بود: «هر نمازى که شنیدم اگر کسى بخواند شهید مى‏شود، خواندم؛ هر دعایى، هر ذکرى، حتى در این اواخر شنیدم که اگر کسى ازدواج کند و بعد به جبهه بیاید، شهید مى‏شود، من به خاطر شهادت، ازدواج هم کردم؛ ولى نمى‏دانم چرا شهید نمى‏شوم!».

اما وقتى از طرف فرماندهى لشکر دستور آمادگى براى عملیات دیگرى را شنید، گل از گلشن وجودش شکفت؛ چرا که آن روز وقت میثاق و وقت عروج شهید عزیز «احمد کریمى» فرمانده گردان حضرت معصومه علیهاالسلام بود. (با یاران سپیده، محمد خامه‏یار، لشکر 17 على بن ابى‏طالب (ع)، تابستان 75، ص 93)

راوى: محمدتقى فخرروحانى

شهادت غریبانه

پاسدار شهید «ابوالفضل عسکریان مقدم» از بچه‏هایى بود که همیشه آرزوى شهادت را داشت. مى‏گفت: «دوست دارم هنگام شهادت و جان دادن، خاک‏ها را در دست گیرم و فشار دهم تا گناهانم بخشیده شود». عملیات بیت‏المقدس از راه رسید و ابوالفضل در کنار جاده‏ى اهواز - خرمشهر، زخم دشمن دید و با بدنى مجروح در منطقه ماند. تسلط دشمن بر منطقه، مانع دسترسى ما به پیکر نیمه جانش مى‏شد. صبح روز بعد، پس از آزادسازى جاده، نگاهم به پیکر در خون نشسته‏ى ابوالفضل افتاد که خون پاکش در مسیر جاده ریخته بود، گویا چند مترى خود را به عقب کشیده بود. پنجه در خاک زده بود و روح بلندش را از قفس تن آزاد کرده بود و چه غریبانه به دیار دوست پرکشید و رفت.

(با یاران سپیده، محمد خامه‏یار، لشکر 17 على بن ابى‏طالب (ع)، تابستان 75، ص 83)

راوى: ابوالفضل شکارچى